Züccaciye dükkanında gezer gibi hissetmek tüm yaşam boyunca. Kimsenin yarasına tuz basmadan, travmalarına zarar vermeden geçirmeye çalışarak hayatı; yük müdür yoksa duyarlılık mı?
Peki yaşamak sayılır mı?
Kırmadan dökmeden zarar vermeden geçirmeye çalışarak saatleri ya da günleri. Peki bir ömür böyle harcanır mı?
Kimsenin yarasına tuz basmadan, travmalarına zarar vermeden geçirmeye çalışarak hayatı yük müdür duyarlılık mı? Herkesin kendi hayatının sorumluluğunu kendisi alması gerekmez mi?
Diken üstünde geçen yıllar başkasına fayda sağlarken bize sağlar mı?
Başkalarının travmalarına saygı duyarken kendimizi devre dışı bırakmak bir ömre sığar mı?
'Travmanın Bilgeliği', adlı belgesel adı gibi kendini özetliyor.
Başkasına saygı duymayı; "Travmatik tepkilerimizin ve izlerimizin kendimizin olmadığını, bunların üstesinden gelebileceğimizi ve böylece kendimiz olabileceğimizi fark ettiğimizde travmadaki bilgeliği fark ederiz." diyor.
Travmayı da şöyle özetliyor: Travma başınıza gelen kötü şeyler değildir. Başınıza gelen şey sonucu içinizde yaşadığınız şeylere travma denir.
"Travma sahibi bireyler çocukluklarındaki travmayı gördüklerinde ve etrafındaki insanları fark ettiklerinde gelişim olur. Ötekileştirme gider, insanlık devreye girer. Bu toplum olarak ulaşmamız gereken bir noktadır. Birbirimizi görmekle başlamalıyız. Ne yaşandığını görmeliyiz sorunumuz ne diye bakmamalıyız."
Bunun farkındalığına sahip olmak bu kadar önemliyken kendimizin ne kadar farkındayız?
Buna benim de bir cevabım yok.
Bu yazı o yüzden biraz kısa.
Ben hala bazı soruların cevabını bulabilmiş değilim.
Ancak empati yapmaya çalışmanın, herkesin yaşanmışlığını saygı duymaya çalışmanın yılgınlığını taşımanın ne olduğunu anlayabilmiş vaziyetteyim.
Travmaları yaşamak bizim suçumuz değil ancak bir yerde de belki de iyileşmemek bizim suçumuz.
Belki çok katı belki çok gaddar.
Hayatımızı daha yaşanır hale getirmemek bizim suçumuz.
Belgeselde iyileşmek şöyle özetleniyor:
Travmatize olmuş kişiliğin altında, bu hayatta karşılığını bulamamış sağlıklı bir birey var. Bunu görürseniz o zaman travma bilgisine sahip olursunuz. Mesele travmayı iyileştirmek ya da olanlarla ilgili anılardan kurtulmak değil, tüm bu duygulara yer olması için o kişini zihnin genişlemesine yardımcı olmaktır. Travma ömür boyu süren bir bastırmayı, muazzam bir enerji harcamasını ve acıyı hissetmemeyi içerir. İyileştikçe aynı enerji hayatımızı ve anda kalmayı kolaylaştırır.