Neslihan Acu Menteş ile ilgili yazdığı yazıda "köşe yazarlığı, roman yazarlığından çok daha iyi ve anlamlıydı" ifadelerine yer verdi.
Acu'nun 'Murat Menteş ve romancılıkta lunapark şamatası' başlıklı yazısı şöyle:
Murat Menteş Yeni Şafak'taki son yazısında, ülke insanının halini şöyle anlatıyor:
"Meramını anlatma, diyalog, anlama, empati, itimat, iknagibi konulardaki yetersizliğimizin tezahürleri çoğaldı. Toptancılık, yaftalama, ayrımcılık, dışlamaen çok benimsenen tutumlar haline geldi."
Murat Menteş gayet renkli, içeriği de görüntüsü de zengin, sıra dışı köşe yazıları yazıyordu. Gidişi, gazetesinin kaybıdır.
Birçok görüşüne katılmamakla birlikte, her zaman ilgiyle takip ettiğim köşe yazarlarından biri, belki de başta geleniydi Menteş.
Ben, iyi bir yazarın hangi gazetede, hangi platformda yazdığına takılmayanlardanım. Yazısı iyiyse, her nerede yazıyorsa gider okurum onu.
Oysa Türkiye tahammülsüz insanlarla dolu artık... "Iyy, o gazetede yazıyorsa asla okumam!"cılar, biraz farklı bir şeyler söyleyenleri direkt "döneklik" kompartımanına postalayanlar, birey olabilenden tırsanlar, zekayı hazmedemeyenler...
Murat Menteş'in köşe yazarlığını bırakmasına (ya da bıraktırılmasına) gerçekten üzüldüm. Çünkü bence köşe yazarlığı, roman yazarlığından çok daha iyi ve anlamlıydı.
Ne demek istediğimi şöyle açıklayayım...
Hollandalı bir yazar var: Gerbrand Bakker. 'Yukarıda Ses Yok' adlı romanını okumuş ve hayran kalmıştım. Yatalak babasıyla birlikte bir çiftlikle yaşayan geçkince bir adamın hayatından bir kesiti anlatıyordu bu roman. Yazar, bu kadar yalın bir konudan, gerilimi yüksek, insanı çok tedirgin eden bir roman çıkarmıştı.
Şaşırtıcı olan bu romanın Avrupa ülkelerinde "best seller" olmasıydı.
Yazının devamını okumak için tıklayınız...