O her fotoğrafında gülüyordu. Bu nedenle hem kanser hastalarına hem de onu takip eden herkese umut olmuştu. Neslican Tay 14 Mart 1998 yılında Bursa'da doğdu. Rizeli bir anne ve Manisalı Çerkes bir babanın kızları olarak hayata gözlerini açan Neslican Tay, liseye kadar olan eğitimini Rize'de aldı.
Üniversite sınavına iki hafta kala kanser olduğunu öğrendi. Notlarından oluşan ve ölümünden sonra basılan Yaşım 19 adlı kitapta yaşadıklarını uzun uzun anlattı. Sadece sınava girecek bir öğrenci değil aynı zamanda sporcuydu da. Bacak ağrısıyla gittiği doktorda kanser olduğunu öğrendi.
Üstelik bacağının da kesilmesi lazımdı. Bu 19 yaşındaki bir genç kız için kolay değildi hatta kimse için kolay değildi. Ama Neslican yılmadı. "Ben bacaktan ibaret değilim" dedi ve ayağa kalktı. Onun ayağa kalkışıyla Türkiye ayağa kalktı.
Sosyal medyada geçirdiği süreçleri anlatmaya başladı. İlk paylaşımında yaşadıklarını ve ağır kemoterapi sürecini şöyle anlattı:
''Dayanabiliceğimizi sandığımızdan çok daha fazlasına dayanabiliyoruz demiş Frida Kahlo.Ne kadar da doğru. En büyük acımıza bile alışıp bir şekilde devam ediyoruz yaşamaya. Hayat güzel yaşamak güzel diyoruz bir süre sonra. Benim içinde öyleydi. Hayat işte daha 19 olmadan hazırlandığım üniversite sınavından 2 hafta önce kanser olduğumu öğrendim. Bir anda hayatım tepetaklak oldu. Gördüğüm tedavi çok ağırdı, bacağımdaki ağrı beni eve mahkum etmişti. Tümör hem beni ağrılarla yaşamaya acı çekmeye alıştırırken aldığım 3 ağırlaştırılmış kemoterapiye de direniyordu, az derecede küçülüyordu. Damar tutunumlu bi tümör olduğu için ameliyatı ve bacağı kurtarmayı mümkün kılmıyordu. Daha ağır dozu bünyemin kaldırıp kaldıramayacağının tartışıldığı o kemoterapiyi aldığım gün arkadaşlarım lys sınavında ter döküyordu bende onkoloji servisinde... Ve tüm bunlar hayatımda olurken üzülme lüksüm yoktu. Sağlam durmak zorundaydım. Durmuştum da. Etrafımdakilere moral veren ben oldum. Asla pes etmedim. Son aldığım iki ağır dozun tümörle savaşında yenilip tümörü beslediğini, tümörün büyümeye devam ettiğini öğrendiğimde bile umudum yitirmedim. Ama yetmedi.. Tümör en ağır kemoterapiyle savaşıp onu yendiği için ve akciğere metastaz-sıçrama-yapıp ölümcül bir kansere dönüşmemesi için bacağım yarısı kesildi. Evet şimdi tertemiz olmuştum kanser yoktu vücudumda. Peki inancım? Onu narkozdan uyandığımda bacağımın yarısını göremediğimde yitirmiştim. İçime doğmuş gibi ameliyata giderken o sedyede ayaklarımı birbirine dokundurup durdum. Sanki o masadan kalktığımda bunu yapamayacağımı biliyormuş gibi.. Peki şimdi ne mi olacak?Ben hayatıma devam edeceğim. Kendime bir söz vermiştim. Tümör küçülse de büyümeye devam etse de beni asla güçsüz bırakmasına izin vermeyecektim. Vermedim, vermiyorum da. Gülüyorum, fır dönüyorum bu değeneklerle ve yaşamaya devam ediyorum. Hayatta güzel şeylerin beni de bulacağını biliyor ve buna inanmak istiyorum. Her şeye rağmen Hayat, yaşamak o kadar güzel ki! #kanserledans #engüçlübiziz 💪🏻''
Neslican'ın süreçlerini hep beraber izledik. O gittiği her yerde ışık olmayı başardı. 20 Eylül 2019 tarihinde ise gerçekten ışık oldu. Üç kez yendiği kanseri dördüncü kez yenebileceğine hep beraber inanmıştık. Ama olmadı.
Onun vefatıyla herkes yasa boğuldu. Ama mücadelesi azmi ve gülüşü hala hepimize umut olmaya devam ediyor.
Vefatının dördündü yılında onu hep istediği gibi analım: Mücadelen çok güzeldi Neslican.