Nedim ŞENER/POSTA
Devletin 'kağıttan' teröristi
“Bir hata var herhalde” deyip polislerin arasında evden çıktıktan tam 376 gün sonra geri döndüm. Evet bir “hata” vardı, hâlâ var. “Silahlı terör örgütü üyesi” diye tutuklanıp Metris’ten sonra Silivri’ye gönderildiğimizde başefendi Yaşar Bey (İnfaz Koruma Baş Memuru) bize “devletin teröristi” diyordu şaka yollu. O şaka yapıyordu ama devlet A4 kağıdına yazdığı mahkeme kararıyla bizi bir anda “terörist” yapmıştı ciddi ciddi.
Cezaevinin kapısında da elimize tutuşturulan pembe bir kartın üzerinde “Silahlı terör örgütü üyesi” yazıyordu. Onca hayat, 20 yıllık gazetecilik, binlerce haber, on kitap gitmiş, artık kağıt üzerinde de olsa devletin gözünde terörist olmuştuk. Sonra devreye gazete kağıtları girdi. Birileri aldılar ellerine kalemi gazete kağıdı üzerine bizim nasıl birer terörist olduğumuzu yazdılar.
Devlet, polisiyle, mahkemesiyle, gazetecisiyle bizim “gazeteci
değil terörist olduğumuza” vurgu yapıyor, “kağıttan terörist”
yaratmaya çalışıyordu. Evet bir “hata” vardı. Ve hatayı kitabı
bomba, gazeteciyi terörist zannedenler yapıyordu. Ama iftira
vicdanlara sığmadı, sığmayacak. Bunun garantisi ise yine hukuk ve
adalet olacak. 16. Ağır Ceza Mahkemesi duvarları şahittir,
“Yakıştırmalarla olgular birbirinden ayrılacak, komplo varsa arkası
araştırılacak” dendiğine… Gerçek er ya da geç anlaşılacak. O güne
kadar ne ben ne de vicdanlar tam özgür olacak. Gerçek adalet o gün
ortaya çıkacak.
Cezaevi girişinde verilen HÜKÜMLÜ/TUTUKLU KİMLİĞİ
Müjdeyi cezaevi aracında üsteğmen verdi
Tahliye haberini mahkeme dönüşü Silivri yolunda cezaevi aracının
içinde jandarma komutanı vermişti. Jandarma komutanları her duruşma
sonrası “tahliye-toto” oynardı. Mahkemeler konusunda
tecrübeliydiler, duruşma sonrası tahliye olacakların sayısını hatta
kimin tahliye olacağı tahmininde bulunurlardı. Komutan bizde iki
kez yanılmıştı ama bu kez tahmini tutmuştu.
Çağlayan Adliyesi’nden arayan bir başka jandarma subayı, bizim araçtaki subaya; “Nedim, Ahmet, Coşkun, Sait tahliye” demiş. Cezaevi aracındaki bölmenin sürgüsü açıldı. Araç hareket halindeydi. Jandarma komutanı üsteğmen sevinç dolu bir yüzle bana ve Ahmet Şık’a müjdeyi verdi. ikimizin de ilk tepkisi aynı oldu: “Bir yanlışlık olmasın.” Jandarma komutanı “Yanlışlık yok dört tahliye var” dedi ve isimleri tekrar saydı.
Cezaevi aracında iki-iki, yan yana 4 kabin mevcuttu. Benim olduğum kabinde Ahmet Şık, Hanefi Avcı ve Barış Pehlivan vardı. Ahmet ve ben tahliye müjdesine hiç sevinemiyorduk. Çünkü Barış kendisinin tahliye olmadığına çok üzülmüştü. Hele bir sonraki duruşmanın 3.5 ay sonra yapılacağı haberi de işin üstüne eklenince Barış’ın sıkıntısı daha da artmıştı. Onu çok iyi anlıyorduk. Hanefi Avcı ise soğukkanlıydı. Özetle tahliyemize sevineceğimize Barış’a üzüldük.
Cezaevi aracında yan kabinimizde oturan Barış Terkoğlu, Soner
Yalçın, Coşkun Musluk ve Sait Çakır vardı. Karşımızdaki kabinde de
Müyesser Yıldız tek başınaydı. Bu arada söyleyeyim: Kabinler minik
demir odalar. İçinde tahta banklar var. Kapı da sürgülü. Yan
kabindeki 4 kişiden de ikisi tahliye olmuştu; Coşkun ve Sait.
Jandarma komutanı bize müjdeyi verirken ve sonrasındaki tepkilerden
yan kabindekiler ve karşıdaki Müyesser Yıldız da durumu
anlamıştı.
‘Aklım Silivri’de kaldı’
Yan kabinde de durum aynı bizim gibiydi: İki kişi tahliye olmuş iki
kişi olmamıştı. Silivri 1 No’lu Kapalı Cezaevi’ne varıp araçtan
indiğimiz de herkes birbirinin sevinci ve üzüntüsünü bir kez daha
paylaştı. Biz yoldayken tahliye haberi çoktan her yere ulaşmıştı.
Ben dahil, tahliye olacakların aileleri ve dostları çoktan cezaevi
kapısına gelip serbest kalacak yakınlarına sarılmayı bekliyordu.
Güya hepimiz aynı örgütün teröristiydik ama birbirimizle ilk kez
koyu mavi cezaevi aracında tanışmıştık.
İlk selamlaşmamız ve beraber soluduğumuz ilk hava o cezaevi aracındaydı. Hayatımız boyunca “dava arkadaşlığı” yaptığımız ortak bir “davamız” bile olmamıştı ama hepimiz devletin gözünde “kağıttan teröristtik.” Biz gidiyorduk ama onlar yüksek ve soğuk beton duvarlar arkasında kalıyorlardı, birer gazeteci olarak. Biz dört kişi 12 Mart günü tahliye olduk ama aklım Silivri’de kaldı.
Hele soğuk günlerde, hele rüzgârlı ve yağışlı gecelerde kederin insanı nasıl bastığını, tecritin insanı nasıl tükettiğini bildiğimden... Silivri’deyken bedenim orada, aklım eşim ve kızımdaydı, şimdi bedenim dışarıda aklım Silivri’de. Cezaevi anılarımı bu köşede yazmaya devam edeceğim. Sizlerle paylaşmak istediklerim var...
POLİS MUHBİRİ ERHAN TUNCEL'İN BAKIRKÖY'DE İŞİ
NE?
Cezaevinden çıkarken meslektaşlarım yazacağım ilk
haberin ne olacağını sormuştu. Ben de “Hrant Dink konusunda olacak,
sizi şaşırtacağım” demiştim. Evet bazı çalışmalarım var ama duyunca
benim de şaşırdığım bir haberi sizinle paylaşmak istiyorum, söz
verdiğim gibi. Hrant Dink cinayetinde “azmettirici” olarak
yargılanan ve mahkeme kararıyla bu suçtan beraat eden Trabzon
polisi istihbarat elemanı Erhan Tuncel, Bakırköy’de görülmüş.
“Bunda ne var, herkes istediği yere gidebilir” diyeceksiniz.
Ama Hrant Dink’in Bakırköy’de yaşadığını ve ailesinin de halen
orada ikamet ettiğini bilirseniz, Erhan Tuncel ve Bakırköy
adlarının yan yana gelmesinin yalnız tesadüfle açıklanamayacağını
kavrarsınız. Bu, polis tarafından da teyit edilmiş bir bilgi.
Dahası Tuncel, Dink ailesinin oturduğu yere hiç de uzak olmayan bir
evde kalmış. Neden geldi acaba? Dink ailesi için bir tehdit mi
yoksa polis istihbarat elemanının anlatmak istediği bir şeyler mi
var? Yakında anlaşılır.
Özgürlükten yana olanlara teşekkürler
Posta’da ilk köşe yazılarıma iki yıl önce 19 Ocak’ta 2010
başlamıştım. Hrant Dink’in öldürüldüğü günü seçmemin özel bir önemi
vardı. Tam bir yıl POSTA’da köşe yazdım araya tutukluluk girdi ve
14 ay sonra yine POSTA’dayım. Bu arada gazete adres değiştirdi.
Doğan Medya Center’dan, Trump Towers’a geldi. Bağcılar’dan,
Mecidiyeköy’e…
Daha ben tutukluyken yeni yerde çalışma masamı bile ayıran, beni özgürlüğün ve baharın müjdecisi papatyalarla karşılayan POSTA’daki arkadaşlarıma çok teşekkür ediyorum. Özgürlüğümüz için uğraşanları, tutuklu olduğum süre içinde bana ve aileme destek olanları, tahliye olduktan sonra arayanları tek tek yazmaya kalkarsam, köşemi günlerce buna ayırmam gerekecek. O yüzden vicdanını yitirmemiş herkese, özgürlükten yana olanlara, korkuya direnenlere şükranlarımı sunuyorum.