Cahide: Melekler Yeryüzünde Yaşayamaz romanının filmi yapılacak mı?

Cahide: Melekler Yeryüzünde Yaşayamaz romanının filmi yapılacak mı?

Röportaj: Neşe Bakan

Cahide’yi yazmaya karar verdiğiniz anı hatırlıyor musunuz? İlk olarak ne gelmişti aklınıza? Bir imge, bir sahne vs…

Roman yazmak için gerçek bir hikaye arıyordum. Bu defa daha önceki Karayılan ve Savaş Ana romanlarımda oluğunu gibi bir erkeği değil de güçlü bir kadın karakteri işlemeyi arzuluyordum. Tarihe baktığımda epeyce kişi çıktı karşıma, karar vermek zordu. Ama Cahide’yi yazmaya karar verdiğim anı çok iyi hatırlıyorum. Artık kişisel kütüphanemde bulunmayan ve yayıncısı olduğum bir kitabın, on yıl kadar sonra, tekrar elime geçmesiyle başladı her şey. Agah Özgüç’ün Cahide Sonku: Peçete Kâğıdındaki Anılar… O ana kadar Afife Jale’yi araştırıyordum, hatta roman için 30 sayfa kadar bir özet bile yazmıştım. Fakat Özgüç’ün çalışması, eski bir dost gibi karşıma çıkınca zihnimde bu fikir beliriverdi. O saniyede kararım kesinleşmişti. Cahide Sonku’nun romanını yazacaktım.

Roman’da, Cahide Sonku’nun neredeyse hiç bilinmeyen yönleriyle karşılaşıyoruz. Romanı yazarken sizi en çok etkileyen hangi yönü oldu?

Cahide, roman olarak hiç yazılmadı. Hatta onun hakkında bütünlüklü bir biyografi çalışması da bulunmuyor. Hakkında epeyce gazete yazısı var ama onların da birçoğu birbirinden “apartılmış” klişe meseleler.

Cahide Sonku, sık sık tiyatro oyunlarına konu oluyor ama onlar da inanılmaz derecede kasvetli hikayeler. Çoğu bir karanlık bir kabus gibi gelip seyircinin göğsüne oturuyor. Bu oyunların üstlerinde 80’lerden kalma tuhaf arabesk bir duygu var. Nedense onun son dönemini anlatıp, meczup bir kadınmış gibi sunmayı seviyorlar. Ne acı gerçekten de fakat Cahide’nin ilk elli yılı hiç anlatılmıyor.

Benim dışımda hiç kimse kalkıp “süreli yayınlar” arşivine girmedi. Eski gazete ve dergileri taradığınızda onun ne kudretli bir kadın olduğunu hemen görüyorsunuz. 40-50 yıllık gazete ve dergi taraması yapıp, onun hakkında her şeyi okuyup, romanın özetini yazdığımda, karşımda kocaman bir kadın olduğunu gördüm.

Son yıllarda “alkol”le içli dışlı olduğu dönem gerçekten de bir tercihti. O eski ve pırıltılı hayatını geride bırakmış, artık o hayata geri dönmek istemiyordu. Attila Dorsay, hem gazete yazılarında hem katıldığı televizyon programlarında bunu çok güzel anlatır. 1970’lerin sonuna doğru, ona SİYAD’ın Yaşam Boyu Başarı Ödülü verdiklerinde, Cahide Sonku, tören alanına gitmemiş ve ödülünü onun adına Hasnun Galip, sokaktaki bir meyhanede bizzat Attila Dorsay’ın elinden almıştır. Bu nedenle onun hayatının ilk yıllarını anlatmayı tercih ettim.

Onun en etkilendiğim yönüyse; arzuları için çok çabalaması ama onu ele geçirince de arkasını dönüp gitmesiydi.

Roman, İclal Aydın Kitap Kulübü’nün katkılarıyla, Artemis Yayınları etiketiyle yayımlandı. Bu süreç nasıl başladı?

Az önce de söylediğim gibi eserlerime başlamadan önce geniş özet yazarım. Cahide hakkında, 6 aya yakın araştırma yaptıktan sonra 60 sayfalık bir özetini yazdım. O sırada bunu bir sinema filmi olarak tasarlıyordum. Fakat bu malzemeyi anlayacak vizyonda bir yapımcı bulup bulamayacağım konusunda endişelerim vardı. Böyle bir noktada menajerim Tülin Berk, özeti İclal Aydın’a okutmak istedi. İclal Hanım, özeti okuyunca çok beğendi ve roman yapmamı teklif etti. İşte o noktadan sonra 1,5 yıllık yazım macerası başladı.

Romanı okuduğunuzda ilk aklınıza gelen şeylerden biri “Bu kitap, film yapılmalı,” oluyor. Dünya çapında ses getirebilecek bir hikâye var karşımızda çünkü. Böyle bir girişiminiz ya da size gelen teklifler var mı?

Bunu ilk günden beri o kadar çok kişi söyledi ki, gerçekten inanamıyorum. Üniversitedeki öğrencilerim, yakın dostlarım, kitabın yazım sürecinde bunu sık sık dile getiriyordu. Ne tuhaf ki, roman yayımlandıktan sonra okurlar da böyle yazmaya/söyleye başladı. Kitabın üstüne “Dikkat film olabilir!” yazsak ancak bu kadar dillendirilirdi.

Evet, üç ayrı yapım şirketi Cahide: Melekler Yeryüzünde Yaşayamaz romanımın film haklarını istiyor. Şimdilik görüşmelerimiz sürüyor. Yakında müjdeli haberi verebileceğimizi umuyorum.