Cem Yılmaz: Kemal sormadan söylemem

Oğlu Kemal'le olan ilişkisi herkes tarafından takdir toplayan Cem Yılmaz, Sözcü'den Özlem Gürses'e 'Babalar Günü' için röportaj verdi.

Özlem GÜRSES / SÖZCÜ

Cem Yılmaz’ın babalar gününe özel röportajı

Cem Yılmaz'la aslında Kronik Kitap’tan çıkan kitabım ‘Bazen Olmaz’ için bir araya gelmiştim. Çok uzun süren sohbetimizin tümü kitaba sığmadı, özellikle baba olmakla ilgili bölüm herkese ilham verecektir diye düşündüğümden Sözcü Cumartesi için özel bir derleme hazırladım.

Cem Yılmaz, şüphesiz ki Türkiye'nin en yetenekli, en zeki isimlerinden biri. Ben aslında kendisiyle Kronik Kitap'tan çıkan kitabım ‘Bazen Olmaz' için bir araya gelmiştim. Çok uzun süren sohbetimizin tümü kitaba sığmadı, özellikle baba olmakla ilgili bölüm herkese ilham verecektir diye düşündüğümden Sözcü Cumartesi için özel bir derleme hazırladım. Siz bu röportajı okurken Cem Yılmaz kendini 1960'lara ışınlamış olacak! Ağustos ayının sonuna kadar son filmi için setlerde.

Babalar Gününüz bugünden kutlu olsun!

– Baba olmuş Cem Yılmaz'la baba olmamış Cem Yılmaz'ın sorumluluk algısı nasıl değişti?

Pek fazla değil değişiklik olarak. Yalnızca birazcık daha suçluluk duygusu artıyor. Ben fazla empatik bir babaydım. Belki bu yüzden biz Ahu'yla bu kadar gerildik ve ayrıldık. Fazladan bir anne rolü yani… Ama bunu aşıyorum, aştım.

– Nasıl bir baba olacağınıza dair bir hayal kurmuş muydunuz?

Yok, hayır. Kendim gibi olmayı tercih ediyorum. Yani benim için ‘Baba dediğin şöyle olur…' diye bir baba figürü yok. Benim öyle klişe ya da formül bir baba figürünü taklit etmek gibi bir derdim yok. Benim babam çok tatlı bir babaydı. Hala da öyle. Dolayısıyla “Ben hiç yaşamadım, çocuğuma o hayal edilen babayı yaşatacağım” gibi düşüncelerim olmadı. Sadece şu duygu vardı ilk zamanlarda, oğlum bana hafta sonları geldiğinde, kaytarıp “Bir saat daha fazla uyuyayım” dediğim zaman biraz utanma duygusu geliyor insana. Sürekli kendimi şöyle rahatlatmaya çalışıyorum: “Ya ne olacak ki, uyuyacaksan uyu!” sonuçta benim oğlum. Benim oğlum da, “Babamın yanına giderdim ben, bir saat uyurdu” desin, ne var yani? Ben oğluma formül bir baba sunacağıma “Biraz uykucudur benim babam” desin ne olur? Sonuçta bu beni daha mutlu kılar diye karar verdim.

'Fazla empatik oldum'

Yılmaz, oğlu Kemal’İ yetiştirirken yaptığı bazı hataların eşi Ahu Yağtu ile ayrılığına neden olduğunu söyledi. Yılmaz, “Ben fazla empatik bir babaydım. Belki bu yüzden biz Ahu’yla bu kadar gerildik ve ayrıldık. Fazladan bir anne rolü oynadım” dedi.

'Hayatımda hiç rüşvet vermedim'

– İş kararlarınızda, baba olduktan sonra şu filmde şunu da yapmayayım, onu da demeyeyim gibi şeyler olmaya başlıyor mu ?

Bundan hiç bahsetmediğimizi söylemek yalan olur. Bundan bahsediyoruz ama bunla ilgili kesin bir hükme varmıyoruz. Yani sonuçta her kararımı kendime göre veriyorum ben. Fakat şöyle, mesela ben hayatımda hiç rüşvet vermedim, hayatımda hiç torpil yapmadım, hayatımda hiç kopya çekmedim. Bitti gitti, benim için böyle durum.

– Vay be…

Çizdiğim fırlama karakterler senin bütün bunlara teşneymişim gibi zannetmene neden oluyor galiba? Ben GORA'daki Arif değilim ki. Ben GORA'daki Arif'i yazan adamım (Gülüşmeler). Oradaki Arif “Halı satmak için entrikalar yapayım” diye düşünür iki dakikada, ben halı satıyorsam, gerçekten iyi bir halı satıcısı olurum.

– Biraz Hokkabaz'daki gibi misiniz?

Onun yeteneklisi!

(Gülüşmeler).

'Kemal sormadan söylemem'

– Babalık hallerinize geri dönelim. Kemal'in mutlu ve kendini gerçekleştirmiş bir adam olması için siz ne yapıyorsunuz ?

Bir çocuğun başarı formülleriyle, bir şablona ait bir başarı tanımıyla hayatı tartışmasını istemem ben. Ben, çocuk bir şey sormadan ona bir şey söylememeyi tercih ediyorum. Çünkü benim ona anlatacağım şey benim hayatım. Onun hayatı değil. Onun soracağı şey onun hayatı. Dolayısıyla kendi kendimizi tatmin etmek için “Gel bakalım küçük afacan, bunlara dağ denir” denir mi? Bunu dersem, bu benim anı defterim. Bu benim hikayem, çocuğun hikayesinde öyle olmayabilir.

'Çocuklar bizim daha iyi versiyonumuz'

Senin karikatür çizmek istediğin zaman babanın geceleyin masana sabah göreceğin şekilde bir deste kâğıdı, birkaç tükenmez kalem koymuş olması, işte buydu benim babam.

Kalkıp da “karikatür mü çiziyorsun al sana karikatür… Piyano mu çalmak istiyorsun, al sana piyano…” Böyle olmuyor bu işler. Baba dediğin adam, çocuktan daha akıllı olduğunu iddia eden kişi, bu kişinin kesinlikle daha akıllı davranması lazım. Çünkü çocuklar bizim daha iyi versiyonumuz. Berbat etmek bizim elimizde.

– İşte o büyük başarısızlık olur!

Çocuk bir kere anne-babadan daha net, çocuğun hikayesine müsaade edin, çocuk merak ediyorsa onu soracaktır. Kemal ne zaman bir soru sorsa içimin yağı eriyor. “Oğlum gel bir şey çizelim” dediğim zaman, o benim hayalim. Çocuk diyecek ki sana, “Baba karikatür çizelim mi?” “Ooo, valla biraz vaktim dar, ne çizeceğiz?” dersen, onun “çizelim, çizelim” ısrarları keyifli değil midir? Yoksa 4 yaşındaki çocuğa şey mi diyeceksin, “Oğlum biz nerelerden geçtik, ben Leman'da çiziyordum.” Olmuyor öyle…

'Cenneti dünyada yaşayan çocuklar'

– Memleketten memnun musunuz, dönemsel olarak sormuyorum, genel olarak soruyorum. 

Çok. Ya dünyaya baktığım zaman, gerçekten memnunum. Spesifik olarak baktığımız zaman, eğitim sistemi mesela, neler yapabiliriz… Finlandiya varsa şu topraklarda, şöyle söylerim ben; “Cenneti dünyada yaşıyor o çocuklar.” Ee biz niye yaşamayalım? Böyle bir eğitim sistemini neden yapmayalım ? Bizim işimiz insanla olmalı.

Röportajın devamını BURADAN okuyabilirsiniz.