TUNA KİREMİTÇİ / VATAN
Bir film çektim hayatım değişti
Şu an Eskişehir’deki Anadolu Otel’in bize bir ay boyunca ev sahipliği yapan bahçesinde, göl kenarından Japon Bahçesi’ne giden yola bakarak oturuyorum.
Gün doğarken uyuduğum için bana sabah gibi geliyor ama saat aslında tam olarak 15.34.
Son sahneyi dün gece çektik. Arkadaşım Ahmet Mümtaz Taylan yerden yirmi metre yüksekte hepimizin gözlerini yaşartan bir oyun çıkardı.
Sonra yardımcı yönetmen Mehmet Öztekin “paydos” dedi, Soykut Turan kamerasını bir sonraki filme kadar kapattı. Yapımcımız Özlem Durak derin bir nefes aldı. Melis Birkan iki gündür kendisine rahat vermeyen gelinliği çıkardı. Cemal Toktaş ve Ali İl smokinleriyle vedalaştılar...
Burhan Şeşen, Itır Esen, Funda Şirinkal, Güner Karaman ve Elif Yıldız birer birer ayrıldılar setimizden.
Ben bu satırları yazarken, ekibimiz yavaş yavaş otelden ayrılıyor. Dört hafta boyunca beraber çalışan, sevinen, endişelenen ve yorulan insanların vedalaşma sahneleri...
***
Alman yönetmen Wim Wenders’in, sinema okulunda öğrendiğim bir sözü
geliyor aklıma: “Benim için bir filmin başarısı sadece gişe
hasılatı ya da alacağı ödüller değildir. Ben o filmi çekerken
girdiğim ilişkilerin, yaşadıklarımın ve öğrendiklerimin toplamıdır
başarı...”
Şurası gerçek ki, ben de bu filmi çekmeye başlamadan önceki Tuna değilim.
Yaşananlar çok taze olduğundan henüz derinlemesine tahlil edemiyorum ama “Adını Sen Koy” filminin gerçekleşme sürecinin bilincimde silinmeyecek izler bıraktığının farkındayım.
Hocamız Lütfi Akad “Burada öğrendiklerinizi cebinize koyup gidiyorsunuz ama onların gerçekte ne anlama geldiğini uzun metraj setine çıkınca anlayacaksınız” derdi: “Yani o acıyı ve zevki etinizde hissedince...”
Şahsen o acıyı ve zevki sonunda hissedebilmiş olduğum için minnettarım filmimize.
Size de en kolayı mı en zoru mu bilinmez, artık seyretmek
kalıyor.